1 - Unexpected surprise

4 lata później 

 -Gabriella! Spóźnisz się na wykłady! -usłyszałam zachrypnięty głos mojej przyjaciółki. Obróciłam się na lewy bark i  otworzyłam oczy, lustrując ją wzrokiem. Stała obok mojego łóżka w różowym szlafroku i kubkiem parującej kawy. Jej twarz była blada, a ciemne oczy mocno podkrążone, jednak mimo niewyspania uśmiechała się promiennie i wręcz zarażała swoim optymizmem. 
- Wstaniesz? Czy mam zasięgnąć bardziej radykalnych metod? - wykrzywiła się w złośliwym uśmieszku, na co oberwała z puchatej poduszki. Podniosłam się z miejsca i spojrzałam przez okno. Nad Warszawą wisiała biała mgła, nadając całemu krajobrazowi nieprzyjemnego wyglądu. W Polsce takie poranki były codziennością, więc zdążyłam się do tego przyzwyczaić. Westchnęłam tylko ciężko i pomaszerowałam do kuchni. Amelia siedziała już przy stole, pałaszując płatki i wpatrywała się w program, nadawany w telewizji. Omiotłam obojętnym wzrokiem nasz salon, w którym panował ogromny bałagan i wyjęłam z lodówki butelkę soku. 
- Trzeba będzie tu posprzątać. - zagaiłam i upiłam łyk napoju, dosiadając się do stołu.
- Jak wrócisz ze szkoły będzie dawno posprzątane. - rzuciła pomiędzy kolejnymi kęsami śniadania.
- Jesteś chora, nie powinnaś się nadwyrężać. - zauważyłam.
- Przestań, od zbierania brudnych talerzy i skarpetek z podłogi, nikomu jeszcze nic się nie stało. - posłała mi ciepły uśmiech, który w sekundę przerodził się twór kształtem przypominający ogromne "o". 
- Matko boska, zobacz kto jest w telewizji! - krzyknęła i wskazała ręką na urządzenie - To przecież twój Goetze! - piszczała jak opętana.
Niechętnie przeniosłam wzrok z drobinek pomarańczy, pływających w soku na telewizor. Kiedy go zobaczyłam serce mi się ścisnęło, a do oczu napłynęły łzy. To był Mario, Mario, który zostawił mnie cztery lata temu przy schodach pięknego hotelu, aby spełnić najskrytsze marzenia. Ten melodyjny głos i śliczny uśmiech rozpoznałabym wszędzie.
- Am, błagam, przełącz to... - poprosiłam drżącym głosem, jednak dziewczyna pozostała głucha na moją prośbę. Tak jak ja z niedowierzaniem wpatrywała się piksele tańczące po ekranie, w odstępach głośno przełykając ślinę. Kiedy wywiad się skończył obie popatrzyłyśmy na siebie ze smutkiem. Dziewczyna przysunęła się do mnie i delikatnie objęła ramieniem, chcąc jakoś mnie pocieszyć. Wiedziała jak bardzo go kochałam i nie chciała bym cierpiała.
- Słuchaj Gab, nie możesz tak więcej reagować.  Rozumiem, że Mario znaczy dla ciebie bardzo dużo, ale musisz zrozumieć, że płaczem niczego nie wskórasz, a tym bardziej nie przywrócisz go tutaj. Musisz przestać o nim myśleć, to już przeszłość, na pewno znajdziesz równie fajnego chłopaka. Ogarnij się, słyszysz? - po raz kolejny doświadczyłam jej nagminnej wrażliwości. Dała mi lekką sójkę w bok i odgarnęła za ucho niesforny kosmyk moich ciemnych włosów. Pokiwałam tylko niechętnie głową i poczłapałam do łazienki, aby przygotować się do zajęć. 
Kiedy wybiła piętnasta wszyscy uczniowie mojej klasy z entuzjazmem opuścili salę lekcyjną. Na ustach każdego z nich malował się uśmiech zadowolenia i szczęścia, tylko ja jak zawsze byłam znudzona życiem i przygnębiona. Przed oczami cały czas miałam piłkarza. Piłkarza, który... 
- Panno Kochmańska, mogłaby pani poświęcić mi minutkę? - z zamyśleń wyrwał mnie baryton profesora Sławińskiego.  Z niechęcią odwróciłam się do nauczyciela psychologii, oczekując najgorszego.
- Wiem, że skończyliście już lekcje dlatego nie będę owijał w bawełnę, na pewno śpieszy się pani do domu. - mrugnął w moją stronę - Widzę, że jest pani bardzo zaangażowana w zajęcia, odrabia każde zadanie, wykonuje pracę projektową i aktywnie uczestniczy w praktykach psychologicznych. Pomyślałem sobie, że idealną alternatywą dla uczących się zawodu psychologa sportowego studentek, byłyby praktyki z osobami, które pomocy psychologa naprawdę potrzebują. W zeszłym tygodniu zadzwoniłem do pana Jurgena Kloppa z zapytaniem o miesięczną pracę w Dortmundzie, jako psycholog piłkarzy. Prawie natychmiastowo się zgodził, bo stwierdził, że przed ważnymi meczami zawodnicy powinni się całkowicie odstresować. Razem z panną Nowaczyk zamieszkałybyście w luksusowym hotelu tuż obok Westfalenstadion, w którym przebywaliby również zawodnicy Borussii. Oczywiście dostałybyście za to wszystko należyte wynagrodzenie, a pobyt w Niemczech byłby przeze mnie odpowiednio opłacony. Myślę, że byłby to dobry sprawdzian przed zajęciem posady psychologa sportowego, którym chciałybyście, jak przypuszczam, zostać w przyszłości. - Tu zakończył swój monolog i spojrzał na mnie, oczekując jakiejkolwiek reakcji. 
- Jest to naprawdę bardzo interesująca oferta i myślę, że Amelii również by się spodobała, ale musiałabym wpierw dokładnie z nią to uzgodnić. Mogłybyśmy się z panem jutro skontaktować? - spytałam, przeczesując włosy palcami. 
- Ależ nie ma najmniejszego problemu! - zadowolony zatarł ręce i z uśmiechem dodał - Byłaby to taka "mała" - w powietrzu zrobił cudzysłów - nagroda za całoroczną ciężką pracę. Byłbym naprawdę niezmiernie ukontentowany.  
- Dobrze, w takim razie proszę oczekiwać telefonu jutro do południa. - uśmiechnęłam się i z mieszanymi uczuciami opuściłam gmach szkoły.  

I co sądzicie o pierwszym rozdziale? :) Początki są zawsze najtrudniejsze, ale wierzę, że dzięki wam wszystko pójdzie jak z płatka. Kolejnego rozdziału dopatrujcie się w okolicach środy, czwartku, zależy kiedy znajdę dla was czas! Zapraszam też przy okazji na mojego drugiego bloga, na którym piszę opowiadania o One Direction! Ściskam wam mocno, Sognante.